Sneeuwlandschap bij ondergaande zon, 1885-1887.

Anton Mauve was een Nederlands kunstschilder en graficus. Hij werd in 1838 in Zaandam geboren als zoon van de doopsgezinde predikant Willem Carel Mauve. Een jaar na zijn geboorte in Zaandam verhuisde het ouderlijk gezin naar Haarlem, alwaar zus en latere zangeres Susanna Pouwlina Mauve werd geboren. Daar groeide hij op en ontstond ook de wens om kunstschilder te worden. Van zijn vader kreeg hij toestemming om een opleiding tot kunstenaar te volgen, mits hij de akte voor het geven van tekenonderwijs zou behalen. De reden hiervoor was dat dat maatschappelijke zekerheid gaf.

In de periode van 1854 tot 1857 heeft hij als leerling geschilderd in het atelier van Pieter Frederik van Os. Vervolgens is hij ook nog in 1858 enkele maanden in de leer geweest bij Wouterus Verschuur. In die periode schilderde hij in de trant van de Haagse School. Mauve was medeoprichter van de Hollandsche Teekenmaatschappij en lid van Kunst Zij Ons Doel uit Haarlem.

Hij trouwde met de achttien jaar jongere Ariëtte Sophia Jeannette (Jet) Carbentus, een nicht van Vincent van Gogh. Vincent ging eind 1881 op 28-jarige leeftijd voor ongeveer drie weken bij zijn aangetrouwde neef in diens Haagse atelier werken. Via hem kwam Vincent in contact met het werk van onder anderen Jaap en Matthijs Maris, J.H. Weissenbruch, H.W. Mesdag, G.H. Breitner en Jozef Israëls. Mauve gaf Vincent schilderles. Zijn invloed op Vincent was groter dan doorgaans wordt aangenomen. Thema’s als spitters, aardappeleters en houtverkopers nam hij van Mauve over. Toen Anton Mauve in 1888 plotseling te Arnhem overleed, droeg Vincent in Arles zijn Souvenir de Mauve, roze bloeiende perzikbomen, aan hem op.

Zijn meest productieve jaren bracht Mauve door in Laren NH, waar hij een van de oprichters was van de Larense School. Veel van zijn schilderijen heeft hij in de omgeving van Laren geschilderd. Door veel toeristen en kunstkenners werd het Gooi ook wel ‘Het land van Mauve’ genoemd.

Gas, 1940

Hopper was een Amerikaans kunstschilder die schilderijen maakte met typisch Amerikaanse thema’s. Zijn schilderijen behoren tot het realisme en de American scène. Hij creëert in zijn schilderijen een onwerkelijke, desolate sfeer. In veel van zijn schilderijen heerst een psychologische spanning. De mensen op zijn schilderijen zijn nooit gelukkig. Ook wekken de schilderijen een gevoel van “samen maar toch alleen” op.

Als men het gehele oeuvre van Hopper overziet kan men concluderen dat in het overgrote deel van zijn schilderijen de isolatie van het individu centraal staat. In zijn schilderijen wordt zelden contact met een ander persoon gelegd, zelfs al zijn er meerdere personen in het beeld aanwezig. Voorbeelden zijn de werken waar enkele personen in een theater wachten tot de voorstelling begint. Geen van hen is in contact met een ander.

De figuren in de werken van Hopper zijn vaak voor of achter een raam geplaatst wat het isolement compleet maakt, er is wel een buitenwereld, maar daar maakt de persoon geen deel van uit.

Portrait de Madeleine Grey à la rose, 1929

Kees van Dongen was een in Rotterdam geboren kunstschilder, die een groot deel van zijn leven in Frankrijk heeft gewoond. Met zijn werk was hij een van de belangrijkste Nederlandse vertegenwoordigers van het fauvisme. Hij bracht zijn jeugd in Rotterdam door. Al vroeg werd zijn tekentalent ontdekt, maar geld om hem te laten studeren was er niet. Hij moest vanaf zijn veertiende zelf de kost verdienen. Hij volgde wel avondlessen aan de Rotterdamse “Academie van Beeldende Kunsten en Technische Wetenschappen” – de tegenwoordige Willem de Kooning Academie, maar die bevielen hem niet. Hij betrok in Rotterdam een kamer boven het atelier van de schilder Martinus Schildt.

In 1897 vertrok hij naar Parijs, waar hij in zijn onderhoud voorzag als huisschilder en als illustrator voor satirische tijdschriften. Tussen 1898 en 1899 keerde hij tijdelijk terug en vestigde zich in een atelier aan de Batavierenstraat te Rotterdam. Hierna vestigde hij zich opnieuw in Parijs en op 11 juni 1901 trouwde Van Dongen met Augusta Preitinger, die hij nog kende van de Rotterdamse Academie. Ze kregen een dochter. In 1906 verhuisde het jonge gezin naar de ‘Bateau-Lavoir’ op rue Ravignan 13, waar ze de vriendenkring rond Pablo Picasso en diens toenmalige vriendin Fernande Olivier leerde kennen.

In 1921 scheidden Van Dongen en Preitinger. In 1953 trouwde hij met Marie-Claire Huguen, met wie hij een zoon kreeg. Het heeft Van Dongen niet aan maatschappelijke waardering ontbroken: in 1926 werd hem het Franse Legioen van Eer toegekend en in 1927 de Belgische Kroonorde. Toen hij in 1968 in Monte Carlo overleed was hij 91 jaar oud.

Hij begon zijn werk te exposeren in Parijs, onder andere op de geruchtmakende tentoonstelling van 1905 in de Salon d’Automne met onder anderen Henri Matisse. De heldere kleuren waarvan deze groep kunstenaars zich bediende, leverde hun de bijnaam Les Fauves (‘Wilde Beesten’) op. Van Dongen was ook korte tijd lid van de Duitse expressionistische groep Die Brücke.

Kenmerkend voor zijn werk zijn de primitief aandoende vormen en de felle, ongemengde kleuren. Van Dongen staat bekend om zijn vele schilderingen van het vrouwelijk naakt. Voor hem was de vrouw ‘het mooiste landschap’: de vrouw was zijn ‘muze’. Later in zijn loopbaan (na 1918) legde hij zich vooral toe op het schilderen van portretten van de Parijse ‘society’. Een van zijn bekendste modellen was Brigitte Bardot. Zijn sociale en commerciële activiteiten gingen, zo oordelen de meeste deskundigen, ten koste van het artistieke niveau dat hij in zijn jonge jaren had gehaald.