En dan kocht je van je zakcentjes voor 75 cent (grappig dat ik dat ineens weer precies weet …) een doosje mascara bij de Hema. Borsteltje nat maken, even door de smurrie halen en vervolgens aanbrengen op je wimpers. Klontjes weghalen en klaar! Helemaal kek was witte lipstick, ook 75 cent bij de Hema, maar dat mocht niet van mijn moeder. Volgens haar zag ik er dan uit alsof ik een hartaanval had gehad. Eyeliner mocht ook niet, dan was ik net een mijnwerker, vond mijn vader, die jarenlang mijnwerker was geweest. Overigens is het me ook nooit gelukt om een mooi lijntje te maken, er zat altijd een golf in. Een mooi recht lijntje zoals Brigitte Bardot, en later Amy Winehouse, hadden … ik vond het jaloersmakend prachtig.

Veel keuze in make-up spulletjes was er niet in de jaren 60. Als ik nu de schappen bij een drogist zie, dan is er alleen voor mascara al een heel rek met allerlei soorten volume-vermeerderende, krullende en waterbestendige mascara.

Ooit kocht ik nepwimpers … leek me geweldig! Met je ogen knipperen als een diva. Nadat ik uren bezig was geweest, ik was/ben nooit zo handig in die dingen, zaten ze min of meer vast op mijn echte wimpers. Iedere keer als ik knipperde viel er een soort van gordijntje voor mijn ogen. Tijdens het dansen in de soos (soort van dorpsdisco) was ik ineens een ‘gordijntje’ kwijt. Die zag ik even later terug op de schouder van mijn danspartner. Daarna heb ik het toch maar gehouden bij bij mascara …