Month: mei 2024

Als daar muziek voor is, wil ik het horen

Als daar muziek voor is, wil ik het horen:
ik wil muziek voor oude mensen, die nog krachtig zijn,
en omgeploegd met lange, diepe voren
en ongelovig. Die de wellust en de pijn
nog kennen. Die bezaten en verloren.
En àls er wijsheid is, die geen vermoeidheid is,
en helderheid, die geen versterving is,
wil ik die zien, wil ik die horen.
En anders wil ik zot en troebel zijn.

M. Vasalis (1909-1998)

Lift avontuur

Met mijn toenmalige vriend, ben ik 3 jaar achter elkaar naar de States gereisd, in 1977, ’78 en ’79. Een prachtig land waar we bijna alleen maar aardige mensen hebben ontmoet, ondanks onze hippie looks. Dat zeg ik omdat we in Nederland meer problemen ondervonden als in de States, vooral mijn vriend met zijn lange haar.

In 1978 vlogen we van New York naar San Francisko. Aldaar stond een huurauto, een grote Plymouth stationwagon, voor ons klaar. We overnachtten vaak in National Parks en sliepen dan achterin, wat prima ging. Er is altijd een ruime plek, met barbeque en een tafel, dus wat wil je nog meer? Af en toe namen we een motelletje, in die tijd kon dat nog redelijk goedkoop. Voor 19 a 15 dollar had je al een motel vaak nog met zwembad ook. Via Sierra National Forest, Sequoia National Park en Las Vegas naar de Grand Canyon. Ongelooflijk indrukwekkend, wat een natuur! En nog niet zoveel toeristen in die tijd.

De reis ging verder naar LA. Daar natuurlijk Disneyland bezocht, verder was het een grote drukke stinkende stad.

Via de schitterende Route 1 langs de kust weer naar boven. Na 3 weken waren we weer in San Francisko waar we een paar dagen de stad verkenden. Veel mooier en gemoedelijker als LA, vonden wij.

We brachten onze Plymouth weer netjes terug. De bedoeling was om terug te liften naar NY. Iedereen raadde dat af, gevaarlijk en zo. We kregen vrijwel meteen een lift van een grote truck, een 18-wheeler. Hij bleek naar Chicago te gaan. Twee dagen rijden, zo’n beetje 2/3 van onze terugreis! De bijrijder lag achter in de cabine te slapen. Dennis, de bestuurder had als bijnaam Midnight Rambler, alle truckdrivers bleken bijnamen te hebben. Onderweg had hij steeds veel contact met andere truckdrivers. Vooral veel grappen maken en zo.

In Chicago werd de trailer losgekoppeld om gelost te worden. Met de sportwagen, zoals de cabine werd genoemd, reden we naar een plek om te wachten en te slapen. Het was daar nogal gevaarlijk, zei Dennis, dus we moesten alle ramen en deuren goed dicht houden. Zelf moest hij even naar de baas. Ondanks alles vielen we toch als een blok in slaap. Toen ik wakker werd, waren we omsingeld door allemaal zwarte gezichten die binnen gluurden. Daar bleef het gelukkig bij.

Dennis bracht ons later veilig naar de snelweg waar we verder konden liften. We kregen meteen een lift van Rigoletto, eigenaar van een enorm grote en luxe camper. Hij bleek al meer dan een jaar op reis te zijn. Achter de camper hing een auto en op het dak lag een boot. De camper was zo groot als een touringcar, hij reed dan ook 1 op 1. Helaas geen foto’s gemaakt, gewoon niet aan gedacht.

Na nog een paar liftavonturen kwamen we na 4 mooie weken weer aan in New York.

Schuiven naar boven