In 2006 kochten we een pand in Warfhuizen, Groningen. Het was niet echt een droompand, allesbehalve dat. Vies, smerig, en veel achterstallig onderhoud, Veel ruimte, dat dan weer wel. Het was een voormalig cafe met grote biljartzaal. Het zeer eenvoudige woongedeelte lag aan de straatzijde. Het enige mooie was het uitzicht achter, vrij en wijds. Alleen zag je er niet veel van omdat er maar een klein raampje was en de tuin vol stond met hoge coniferen.

Het kostte veel tijd en vooral veel bloed, zweet en tranen maar met hulp van een trouwe vriend, hebben we er er iets heel moois en unieks van weten te maken. Het woonhuis aan de voorzijde werd lijstenmakerij en koffie- en theehuis. In de oude biljartzaal werd een kunstgalerie, kadoschuur en grote werkplaats gemaakt. Het oude cafe achter werd ons woonhuis. De tuin werd een paradijsje met prachtig uitzicht.

We richtten ook een stichting op voor kunstenaars, Stichting Kunstmarkt Waddenland, afgekort SKW. Ons doel was kunstenaars een podium te geven. Hun kunst werd in onze winkel verkocht en er was een mogelijkheid om te exposeren in de galerie. We hadden nog veel meer plannen, maar daar kregen we helaas geen subsidie voor. Er was veel belangstelling, we hebben een paar kunstenaars een stapje verder kunnen helpen. We denken vaak met enige weemoed terug aan die mooie tijd.

Soms probeer ik het nog, maar ik besef steeds meer dat ik er beter het zwijgen kan toedoen als er iets is waar ik wat over kwijt wil.
Ik ben niet links en niet rechts. Ik wil ook niet in zo’n hoek worden geduwd! Helaas ontkom je daar niet altijd aan op de social media. Als ik vind dat zwarte Piet een leuke Nederlandse traditie is, dan ben ik rechts of racistisch. Vind ik dat Trump een gevaarlijke idioot is, dan ben ik extreem links. Einde verhaal of je belandt in een eindeloze welles-nietes discussie.

Ik vind het leuk om te discussieren, uiteraard met respect voor het verhaal van de ander, ook al staat die haaks op mijn standpunt. Het kan dan misschien een verhitte discussie worden, maar als je respect voor elkaar hebt, is dat alleen maar interessant en ook leuk. Soms steek je er ook nog wat van op.

Het lijkt nu soms wel een sport om een ander bij voorbaat neer te sabelen, zoals bij bijvoorbeeld de discussies over politiek, Israël en Palestina, het verbod op vuurwerk, zwarte Piet. Misschien heb ik een wat te idealistisch beeld van de jaren 60, maar ik kan mij uit de flower power tijd niet herinneren dat je zo met elkaar om ging. Maar ja, toen was all you need love!

We woonden net een maand in ons nieuwe huisje, aan het prille begin van ons pensionada leventje. Een vriend van ons was overleden en we zouden naar zijn crematie gaan. Als ik in de spiegel kijk om me op te maken, merk ik tot mijn schrik dat ik zo goed als niets meer zie met mijn linkeroog. Omdat ik wat opzag tegen de crematie, dacht ik dat het de stress was.

De volgende dag zag ik nog steeds niet met het oog. De huisarts verwees me door naar de spoedpoli. Het bleek een oogtrombose te zijn. Heb ik weer! Een adertje achter mijn oog was gesprongen en er lekte bloed lekte wat ‘bobbeltjes’ in mijn oog veroorzaakte. Het enige wat ik zag was licht en donker en vlekjes, alsof ik door een ruit keek met stuifsneeuw.

Ik krijg nu om de 6 weken een oog injectie. Dat schijnt de druk op het oog te verminderen en ‘rommeltjes’ op te ruimen. Niet echt leuk, maar het lijkt enger dan het is. Ik dacht dat ik er na 10 injecties van af zou zijn, maar voor de zekerheid krijg ik toch nog twee injecties. Leuk is dat niet, maar waar ik nu vooral bang voor ben, is het ziekenhuis zelf. Het was middenin de corona periode, en een ziekenhuis is dan toch wel het hol van de leeuw …

Dus maar even mezelf bij de lurven pakken. Kom op, stel je niet zo aan! Er zijn tig andere mensen die voor veel ergere dingen naar het ziekenhuis moeten. Het is een fijn ziekenhuis, ze houden zich daar natuurlijk hartstikke goed aan de corona regels, de injectie is zo gepiept en daarna krijg je een ijsje!
Zo! Dat was even een fijne pep talk, ik kan er weer tegen! Laat die injectie maar komen!