Anders …
In de jaren 70 had ik een zogeheten ‘abortuskoffertje’. Waarom het zo werd genoemd, heb ik nooit goed begrepen. Het meest waarschijnlijke is dat in een dergelijke koffer ooit abortusgereedschap werd opgeborgen. Anderen noemden het KLM koffer, voordeel was dan wel dat je meteen wist waar de naam vandaan kwam.
Ik plakte een grote sticker van Zappa, waar ik groot fan van was (en nog ben) op mijn koffer. Overal ging hij mee naar toe, ook al had ik weinig of niets om mee te nemen. De meeste meisjes van mijn leeftijd hadden een blauwe KLM koffer, volgeplakt met stickers van de Beatles, de Stones, Melanie of Boudewijn de Groot. Nee, ik was tenminste anders!
Achteraf gezien was het ook een beetje provoceren. Niet zo willen zijn als iedereen. Heb ik nog steeds af en toe last van. Je zet jezelf daarmee wel op een eiland, vanwaar je dan, kijkend naar al die meelopers en kuddedieren, meewarig je hoofd kan schudden. It’s lonely at the top, maar ook op een eiland!
Haat, zo zinloos!
Ik plaats meestal positief getinte berichten en plaatjes op social media. Ik ben van mening dat positiviteit en humor de beste gereedschappen zijn om je door problemen en narigheid heen te slaan. Maar soms ontkom ik er niet aan … Dan zie of lees ik iets waar ik zo verdrietig van – of boos om – word, dat mijn gereedschappen het even niet meer doen.
Ik krijg stellig de indruk dat haat en geweld steeds meer toenemen. Dan heb ik het vooral over haat naar homo’s en Joden, over willekeurige steekpartijen, over ernstige dierenmishandeling. Waar komen die haat en dat geweld toch in godsnaam vandaan? Het is er altijd geweest. Maar de laatste tijd, sinds de corona-ellende is begonnen, neemt het volgens mij wel toe.
Kregen die lieden voor de corona misschien begeleiding en slaan ze nu los omdat ze geen hulp krijgen? Vervelen ze zich en gaan daarom maar ‘stoer’ doen met hun maatjes? Het valt me op dat er bijna altijd wordt geopereerd in groepen. Spreek je één van die gasten alleen, dan weten ze zich vaak geen raad. Of het moet ergens op een stil donker plekje zijn met een hulpeloos slachtoffer.
Hoog tijd voor actie! In een persoonlijke video op Twitter en Instagram leest Jetten haatberichten die hij op zijn bordje heeft gekregen hardop voor. Dat getuigt van lef! Misschien komen er meer mensen met goede ideeën. Samen kijken hoe we deze donkere verstikkende deken snel en definitief van ons kunnen af kunnen gooien.
Mooi Maleisie
Terwijl mijn vriendinnen vroeger meubeltjes en serviezen kochten en gezinnetjes stichtten, gaf ik mijn geld liever uit aan reizen. In die tijd was het nog heel bijzonder als je naar Indonesie of Maleisie ging. Het was overigens ook behoorlijk duur. Ik heb nooit georganiseerd gereisd. Gewoon daar een overnachting zoeken en rondneuzen of je iets te eten kan vinedn. Er was toen ook geen internet, dus even van tevoren een hotelletje zoeken en boeken via booking.com was er niet bij.
Eind jaren 70 besloten we om met een groepje vrienden naar Maleisie te gaan. We zouden eerst een paar dagen op het eiland Penang blijven en dan een auto huren en naar de oostkust reizen. Het was toen nog niet zo toeristisch. Een prachtig eiland!
De autorit naar de oostkust was een belevenis op zich. Dwars door de jungle, langs schitterende watervallen en door allelei mooie en bijzondere plaatsjes. Aangekomen bij de oostkust merkten we tot onze verbazing dat er bijna geen toeristen waren. Het was er adembenemend mooi, witte stranden, azuurblauwe zee, helder water en wuivende palmbomen. We kwamen aan bij een verlaten uitziend motel. Alsof het even was opgebouwd voor een filmset en daarna weer gauwverlaten. . We bleken de enige toeristen te zijn. We kregen houten huisjes die aan het strand stonden. Mooier kan je het niet hebben en het kostte maar een paar gulden. Een bediende vertelde ons dat er die nacht waarschijnlijk schildpadden naar eht strand zouden komen om eieren te leggen. Hij wilde ons wel wakker maken als we het wilden zien. Nou dat wilden we natuurlijk.
Rond 4 uur ’s nachts werden we gewekt en liepen daarna nog wat slaapdronken achter onze gids aan. We bleven doodstil zitten op de plek die hij ons aanwees. Even later kroop een reusachtige schildpad uit de zee en strompelde het strand op. Het arme dier had er waarschijnlijk al duizenden kilometers op zitten, mey haar lijf voleitjes. Een vrouwelijke schildpad zwemt altijd terug naar het strand waar ze zelf is geboren. Ze weet precies hoe ze moet zwemmen en dat zonder kompas. Ik zou zeggen, blijf lekker in de buurt van het strand, dan hoef je niet zo ver terug te zwemmen.
Wat een ongelooflijke gebeurtenis! Ik heb er toen geen foto’s van gemaakt, ik had alleen een camera met flits en wilde de schildpad niet laten schrikken. Deze foto vond ik op het internet, het geeft de situatie goed weer.
Het duurde wel een uur voordat alle eieren gelegd waren. Je kon goed merken dat de schildpad helemaal op was. Niet zo raar als je eerst een paar duizend kilometers zwemt, dan een strand op strompelt, een kuil graaft met je achterpoten en vervolgens ook nog een berg eieren legt. Tot slot maakte ze de kuil weer dicht met haar achterpoten, wat steeds moeizamer ging en strompelde ze weer naar de zee waar ze verdween in de golven.
Toen ze weg was, ging de gids de eieren opgraven. Hij legde uit dat ze naar een opvangplek gingen waar de eieren worden uitgebroed. De schildpadden worden ernstig bedreigd, veel schildpadjes die net uit de eieren zijn gekropen, halen het niet eens tot de zee. Vogels en krabben eten ze voortijdig op. Ook mensen eten de schildpadden of de eieren.
Het was een hele speciale gebeurtnis die een diepe indruk op mij heeft gemaakt. Ik heb weliswaar geen foto’s, maar ik kan de indrukwekkende beelden makkelijk voor mijn geest halen.
Nou Nog Mooier
In 2006 kochten we een pand in Warfhuizen, Groningen. Het was niet echt een droompand, allesbehalve dat. Vies, smerig, en veel achterstallig onderhoud, Veel ruimte, dat dan weer wel. Het was een voormalig cafe met grote biljartzaal. Het zeer eenvoudige woongedeelte lag aan de straatzijde. Het enige mooie was het uitzicht achter, vrij en wijds. Alleen zag je er niet veel van omdat er maar een klein raampje was en de tuin vol stond met hoge coniferen.
Het kostte veel tijd en vooral veel bloed, zweet en tranen maar met hulp van een trouwe vriend, hebben we er er iets heel moois en unieks van weten te maken. Het woonhuis aan de voorzijde werd lijstenmakerij en koffie- en theehuis. In de oude biljartzaal werd een kunstgalerie, kadoschuur en grote werkplaats gemaakt. Het oude cafe achter werd ons woonhuis. De tuin werd een paradijsje met prachtig uitzicht.
We richtten ook een stichting op voor kunstenaars, Stichting Kunstmarkt Waddenland, afgekort SKW. Ons doel was kunstenaars een podium te geven. Hun kunst werd in onze winkel verkocht en er was een mogelijkheid om te exposeren in de galerie. We hadden nog veel meer plannen, maar daar kregen we helaas geen subsidie voor. Er was veel belangstelling, we hebben een paar kunstenaars een stapje verder kunnen helpen. We denken vaak met enige weemoed terug aan die mooie tijd.
All you need is love!
Soms probeer ik het nog, maar ik besef steeds meer dat ik er beter het zwijgen kan toedoen als er iets is waar ik wat over kwijt wil.
Ik ben niet links en niet rechts. Ik wil ook niet in zo’n hoek worden geduwd! Helaas ontkom je daar niet altijd aan op de social media. Als ik vind dat zwarte Piet een leuke Nederlandse traditie is, dan ben ik rechts of racistisch. Vind ik dat Trump een gevaarlijke idioot is, dan ben ik extreem links. Einde verhaal of je belandt in een eindeloze welles-nietes discussie.
Ik vind het leuk om te discussieren, uiteraard met respect voor het verhaal van de ander, ook al staat die haaks op mijn standpunt. Het kan dan misschien een verhitte discussie worden, maar als je respect voor elkaar hebt, is dat alleen maar interessant en ook leuk. Soms steek je er ook nog wat van op.
Het lijkt nu soms wel een sport om een ander bij voorbaat neer te sabelen, zoals bij bijvoorbeeld de discussies over politiek, Israël en Palestina, het verbod op vuurwerk, zwarte Piet. Misschien heb ik een wat te idealistisch beeld van de jaren 60, maar ik kan mij uit de flower power tijd niet herinneren dat je zo met elkaar om ging. Maar ja, toen was all you need love!