Mijn moeder was gek op bloemen en planten, ze wist ook altijd precies hoe een plant heette. Vroger hadden we een bloemenwinkel, daar was ze dan ook helemaal in haar element. Hoewel mijn vader de officiele papieren had voor bloemsierkunst, had zij er veel meer gevoel voor. Het huis stond altijd vol met planten en alles deed het goed. Ook de tuin was een plaatje. Mijn vader vond het veel te wild, hij hield meer van rechte rijen, mijn moeder hield van een wilde tuin. Ze had, zoals ze zeggen, ‘groene vingers’. Ik heb ze ook een beetje van haar geërfd, maar misschien zijn ze bij haar vergeleken wat flets groen …

Ik kreeg vaak allerlei stekjes van haar. Eén stekje was uitgegroeid tot een prachtige sansevieria, inmiddels zo’n slordige 40 jaar oud. Tot mijn schrik stortte de plant na een van mijn vele verhuizingen volledig in. De bladen hingen troosteloos en slap naar beneden. Met een groen vingertje heb ik er gelukkig nog een stekje uit kunnen halen. Inmiddels heb ik twee prachtige sansevieria’s.

Wat ik vooral zo leuk vind, is dat ik na al die tijd toch nog een levende herinnering aan mijn moeder heb.

De wasknijper behoort zeker tot de categorie vernuftige gebruiksvoorwerpen. Daarbij is het een boeiend voorwerp om te zien en de moeite van het bekijken meer dan waard. De ouderwetsche knijper bestond uit een simpele houtje met een gleufje en voila! Je kan de was redelijk stevig vast knijpen aan de waslijn.

De moderne knijper heeft een metalen klemmetje. Dat oogt wat minder fraai, maar het werkt daarentegen wel beter. De knijpers van de laatste tijd degenereren snel, ze vallen al uit elkaar als je ernaar kijkt!

Het was
een knijper …

In de jaren 70 had ik een zogeheten ‘abortuskoffertje’. Waarom het zo werd genoemd, heb ik nooit goed begrepen. Het meest waarschijnlijke is dat in een dergelijke koffer ooit abortusgereedschap werd opgeborgen. Anderen noemden het KLM koffer, voordeel was dan wel dat je meteen wist waar de naam vandaan kwam.

Ik plakte een grote sticker van Zappa, waar ik groot fan van was (en nog ben) op mijn koffer. Overal ging hij mee naar toe, ook al had ik weinig of niets om mee te nemen. De meeste meisjes van mijn leeftijd hadden een blauwe KLM koffer, volgeplakt met stickers van de Beatles, de Stones, Melanie of Boudewijn de Groot. Nee, ik was tenminste anders!

Achteraf gezien was het ook een beetje provoceren. Niet zo willen zijn als iedereen. Heb ik nog steeds af en toe last van. Je zet jezelf daarmee wel op een eiland, vanwaar je dan, kijkend naar al die meelopers en kuddedieren,  meewarig je hoofd kan schudden. It’s lonely at the top, maar ook op een eiland!   

Ik plaats meestal positief getinte berichten en plaatjes op social media. Ik ben van mening dat positiviteit en humor de beste gereedschappen zijn om je door problemen en narigheid heen te slaan. Maar soms ontkom ik er niet aan … Dan zie of lees ik iets waar ik zo verdrietig van – of boos om – word, dat mijn gereedschappen het even niet meer doen.

Ik krijg stellig de indruk dat haat en geweld steeds meer toenemen. Dan heb ik het vooral over haat naar homo’s en Joden, over willekeurige steekpartijen, over ernstige dierenmishandeling. Waar komen die haat en dat geweld toch in godsnaam vandaan? Het is er altijd geweest. Maar de laatste tijd, sinds de corona-ellende is begonnen, neemt het volgens mij wel toe.
Kregen die lieden voor de corona misschien begeleiding en slaan ze nu los omdat ze geen hulp krijgen? Vervelen ze zich en gaan daarom maar ‘stoer’ doen met hun maatjes? Het valt me op dat er bijna altijd wordt geopereerd in groepen. Spreek je één van die gasten alleen, dan weten ze zich vaak geen raad. Of het moet ergens op een stil donker plekje zijn met een hulpeloos slachtoffer.

Hoog tijd voor actie! In een persoonlijke video op Twitter en Instagram leest Jetten haatberichten die hij op zijn bordje heeft gekregen hardop voor. Dat getuigt van lef! Misschien komen er meer mensen met goede ideeën. Samen kijken hoe we deze donkere verstikkende deken snel en definitief van ons kunnen af kunnen gooien.