Dag 1 lockdown
Het corona virus heeft ook in Nederland toegeslagen. Het virus is sinds 15 februari in Nederland actief, voor het eerst geconstateerd in Brabant. Vandaag is de eerste dag van de zogeheten intelligente lockdown, we zitten in quarantaine.
Maatregelen tegen coronavirus zijn ongekend voor een land in vredestijd, aldus premier Rutte. Een groot deel van de bevolking zal besmet raken. ER zijn inmiddels 1413 mensen besmet met het corona virus.
Scholen, kinderdagverblijven en de horeca zijn dicht. Luchtvaart schrapt vluchten.
Aan de ene kant zijn we dolblij dat we in ons knusse huurhuisje in Oosterwolde zitten. Als we ons bedrijf nog zouden hebben, dan hadden we er een groot probleem bij. dat hadden we niet gered … Aan de andere kant is dit niet echt het idee wat ik voor ogen had als vrije pensionado.
Als mijn moeder even kwam kijken …
Soms denk ik wel eens … stel dat mijn moeder even kwam kijken. Dat kan natuurlijk niet, ze is overleden in 1991, maar stel …
Er is zoveel in relatief korte tijd zoveel veranderd, het mens zou zich een hoedje schrikken. Er zijn bijvoorbeeld mobieltjes waar je alles mee kan, van fotograferen tot bellen. Toen had ik een pieper op zak zodat ze mij kon piepen als ze mij niet kon bereiken.
Maar niet alleen qua producten/spullen is er veel veranderd, ook de mentaliteit is drastisch veranderd. Mensen zijn agressiever. Een mentaliteit van eerst ikke en de rest kan stikken. Het is heel cool om met messen te zwaaien en te steken als het zo uitkomt.
De taal is veranderd van Nederlands naar een mengelmoes van Surinaams, Amerikaans, Marokkaans. In de flow zitten, iets nailen, nice!, chillen, thx, woke … hoe cool is dat?
Zwarte Piet mag niet meer, evenals moorkoppen en negerzoenen.
Ik denk dat ze mij zou aankijken met een blik van: je zit de boel aardig te belazeren meissie. Geloven doet ze dit vast niet!
Jostiband Orkest
Met ons reclameburo hebben we veel leuke opdrachten gehad. Een van de allerleukste was wel het fotograferen van het Jostiband Orkest tijdens een concert in de Ahoy. Het orkest bestaat uit ruim 100 mensen met een verstandelijke beperking. Ze hebben enorm veel plezier in het muziek maken. Het enthousiasme spat er van af!
De orkestleden gingen vaak breed glimlachend voor ons poseren en vergaten dan soms even te spelen. Zeer indrukwekkend en mooi om te zien is hoe iedereen betrokken wordt bij het muziek maken. Het orkest hoeft geen noten te lezen. Op de toetsen van de orgels en accordeons zijn kleuren aangebracht. De orkestleider steekt een bordje met bijvoorbeeld de kleur blauw omhoog. De corresponderende kleur op de toetsen wordt dan ingedrukt.
Een van de onbetwiste hoogtepunten was Frans Bauer die een paar nummers met het orkest zong. Er werd vrolijk meegedeind en mee gezongen. Wat een plezier, prachtig om te zien! Frans is enorm geliefd bij de orkestleden. Een zeer aimabele man, die oog heeft voor iedereen, van kantine personeel tot voor mij als fotograaf.
Zwarte Piet

De Sint is weer uit het land maar helaas nog niet uit mijn gedachten. De hele discussie omtrent de Zwarte Pieten heb ik met lede ogen aangezien, maar nu is er voor mij een grens overschreden.
Die grens heeft alles te maken met vrijheid van meningsuiting, iets wat altijd een groot voorrecht was van dit land. De aanleiding was een prachtig geïllustreerd sinterklaasboek van Charlotte Dematons dat ik ergens tegen kwam. De illustratrice werd bedreigd vanwege de Zwarte Piet tekeningetjes in het boek. Uiteindelijk besloot zij het boek uit de handel te halen.
Het deed me onmiddellijk denken aan de cartoons van Mohammed een paar jaar geleden, die toen tot woede onder veel moslims leidden. Maar nu dus hier, in Nederland, en het gaat om een kinderboek. Overigens wordt het boek nu voor woekerprijzen aangeboden op de tweedehandsmarkt.
Het is erg eng allemaal. Of je nu voor of tegen Zwarte Piet bent, iemand bedreigen of voor rotte vis uitschelden is behalve dom ook niet bevorderlijk voor de hele gang van zaken. Zo komen we geen stap verder!
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat sommige groepen bewust de boel willen laten escaleren. Roepen dat Zwarte Piet racistisch is, is vragen om reacties van de ‘andere partij’. Discussie is uitgesloten, zowel vanuit de pro als de anti Pieten beweging. Het is roepen en niets dulden. Geen strobreed toegeven. De hakken worden in het zand gezet, de standpunten verharden.
Het lijkt een beetje op burenruzies; vooral schelden en vervolgens naar de Rijdende Rechter stappen. Voorstellen om om de tafel gaan zitten en kijken of zo tot een oplossing gekomen kan worden, is kennelijk geen optie.
Door de jaren heen zijn er altijd grappen gemaakt over mensen en bevolkingsgroepen. Kaaskoppen, spleetogen, sambalvreters, pinda’s enz. Het relativeert, geeft juist humor en lucht aan beladen zaken. Zo worden er nergens meer grappen over blinden gemaakt als in een blindeninstituut.
Er is in ons land helaas sprake van racisme. Dat de slachtoffers daardoor gefrustreerd zijn begrijp ik heel goed. Dat je je gekwetst voelt door een karikatuur als Zwarte Piet begrijp ik echter niet. Op een slaaf lijkt hij niet, slaven hadden overigens ook geen gouden oorringen en fluwelen kleding. Daarbij, de meeste anti zwarte Piet groepen hebben die tijd nooit bewust meegemaakt. Een blackfase? En zo ja, wat is daar dan mis mee? Het is een zwart geschminkte clown die muziek maakt. So what?
Dus kom op zeg, gekwetst door Zwarte Piet … Wat is er nu werkelijk aan de hand? Laten we het daarover hebben en vooral daar wat aan doen! Laten we het echte racisme aanpakken en Zwarte Piet laten wat het altijd was: een gezellig kinderfeest.
Appelhof
Jaren 60, en ik was natuurlijk hippie. Geinspireerd door allerlei wilde verhalen, besloot ik met mijn vriendin naar de Appelhof op Terschelling te gaan. Liften mocht niet, dus gingen we braaf met de trein naar Harlingen. We hadden veel te zware rugzakken. Behalve een tent, luchtbedden, slaapzakken en kleding namen we ook potten en pannetjes mee. Dat stond zo leuk als het aan je rugzak ging. Het lopen van station Harlingen naar de veerboot was toch beduidend minder leuk.
We kwamen puffend en zwetend en met pijnlijke ruggen aan bij de veerboot. Daarna was het even lekker relaxen en genieten op de boot. Op de camping aangekomen werd nonchalant meegedeeld dat het zo goed als vol was en dat we maar een plekje moesten zoeken. We hadden een klein tentje dus dat kon wel ergens tussen worden gepropt. Na onhandig gehannes met stokken, haringen en touwen stond de tent min of meer. We hadden geen van beiden ooit een tent opgezet, maar gelukkig kregen we hulp. We hadden wel trek gekregen en gingen stoer aan de slag met onze maaltijd. We hadden een paar blikjes wonderstamppot meegekregen van mijn moeder. Ondefinieerbare zooi in een blik, kokend water erbij en je had een warme maaltijd. Knakworstje erbij en smullen maar. Binnen no time waren we omringd door hongerige jongens.
Bijna iedereen op de camping blowde of lag voor pampus. Wij waren echte plattelandsmeisjes die dat niet deden en ook niet durfden. We keken met grote ogen om ons heen. Toch eigenlijk niet zo leuk als we dachten. ’s Nachts ging het regenen en niet zo weing ook. Op een gegeven moment merkte ik dat mijn luchtbed leeg liep en ik in een plas water lag. We bleken in een dal te staan waar het water niet anders kon dan onze tent in stromen. Wat het dan ook deed. Het was zo koud, dat ik niet eens meer kon zeggen hoe koud ik het had, Ik kon alleen maar bibberende geluiden uitbrengen. Zodra het een beetje licht werd, braken we het natte spul op en wilden toen maar 1 ding: naar huis!
Mijn schat van een moeder ving ons liefdevol op met koffie en warme kleren. En zo kwam alles weer op zijn pootjes terecht.