Israel – Palestina
Banksy.
Jaren geleden zag ik een documentaire over de door Israel gebouwde muur op Palestijns grondgebied. Volgens Israel was de muur bedoeld om ’terroristen buiten te houden, maar volgens Palestijnen is het het zoveelste middel om grondgebied te annexeren.
Veel Palestijnen konden vanwege die muur niet meer naar hun werk. Hun land en hun huizen werden in beslag genomen door kolonisten. De wereld keek toe en deed niets. Nog steeds niet trouwens.
Israel heeft Gaza omsingeld, er kan niemand meer in of uit. Er komt geen water meer in, geen voedsel, geen wapens. Ook hulpverleners en journalisten, niemand kan erin zonder toestemming van Israël.
Op alle fronten heeft Israel de touwtjes in handen. Internet- en telefoonverbindingen worden vernield. Journalisten worden doelgericht aangevallen en gedood en als ze het overleven worden ze verdacht gemaakt. En omdat niemand iets doet, voelt Israel zich steeds meer gesterkt en gaan ze steeds een stapje verder. Noem het genocide noem het oorlogsmisdaad … het is in ieder geval meer dan vreselijk wat daar gebeurt. En niemand die iets doet …
Keramiek
In onze galerie was altijd veel te zien. Om de 6 weken was er een nieuwe expositie, daarnaast was er ook een vaste collectie. Schilderijen, foto’s, kunstkaarten, bronzen, sieraden, viltwerk en keramiek. Veel mensen zeiden dan ook dat ze bij ons ogen tekort kwamen,
Er waren verschillende kunstenaars van wie we keramiek in onze galerie hadden. Zo hadden we in ons koffie- en theehoekje op iedere tafel een etagere staan van Greetje Hoving, servies van Miranda Nienhuis en een schemerlamp van Arda Barten. We konden naar alle eerlijkheid zeggen dat we een unieke winkel hadden.
Jack Putting
Jack is fotograaf van de ‘oude stempel’, van analoge fotografie en van bariet afdrukken. Hij fotografeerde o.a. het Rotterdams Philharmonisch Orkest, De Koninklijke Roeiers Vereeniging Eendracht te Rotterdam, Rotterdams Volkstheater, het Wereldcircus Rotterdam en theater Baby Blue te Delft.
Datgene waar hij van houdt, muziek en mensen, komt veel terug in zijn werk. Hij fotografeerde o.a. Astor Piazzolla, Herman Brood, De Berini;s en maakte series over etende mensen, over vrouwen en erotiek, over de Sorben en over Oost Duitse fotografen.
Voor De Verbeelding fotografeerde hij veel in opdracht.
Anton Mauve (1838-1888)
Sneeuwlandschap bij ondergaande zon, 1885-1887.
Anton Mauve was een Nederlands kunstschilder en graficus. Hij werd in 1838 in Zaandam geboren als zoon van de doopsgezinde predikant Willem Carel Mauve. Een jaar na zijn geboorte in Zaandam verhuisde het ouderlijk gezin naar Haarlem, alwaar zus en latere zangeres Susanna Pouwlina Mauve werd geboren. Daar groeide hij op en ontstond ook de wens om kunstschilder te worden. Van zijn vader kreeg hij toestemming om een opleiding tot kunstenaar te volgen, mits hij de akte voor het geven van tekenonderwijs zou behalen. De reden hiervoor was dat dat maatschappelijke zekerheid gaf.
In de periode van 1854 tot 1857 heeft hij als leerling geschilderd in het atelier van Pieter Frederik van Os. Vervolgens is hij ook nog in 1858 enkele maanden in de leer geweest bij Wouterus Verschuur. In die periode schilderde hij in de trant van de Haagse School. Mauve was medeoprichter van de Hollandsche Teekenmaatschappij en lid van Kunst Zij Ons Doel uit Haarlem.
Hij trouwde met de achttien jaar jongere Ariëtte Sophia Jeannette (Jet) Carbentus, een nicht van Vincent van Gogh. Vincent ging eind 1881 op 28-jarige leeftijd voor ongeveer drie weken bij zijn aangetrouwde neef in diens Haagse atelier werken. Via hem kwam Vincent in contact met het werk van onder anderen Jaap en Matthijs Maris, J.H. Weissenbruch, H.W. Mesdag, G.H. Breitner en Jozef Israëls. Mauve gaf Vincent schilderles. Zijn invloed op Vincent was groter dan doorgaans wordt aangenomen. Thema’s als spitters, aardappeleters en houtverkopers nam hij van Mauve over. Toen Anton Mauve in 1888 plotseling te Arnhem overleed, droeg Vincent in Arles zijn Souvenir de Mauve, roze bloeiende perzikbomen, aan hem op.
Zijn meest productieve jaren bracht Mauve door in Laren NH, waar hij een van de oprichters was van de Larense School. Veel van zijn schilderijen heeft hij in de omgeving van Laren geschilderd. Door veel toeristen en kunstkenners werd het Gooi ook wel ‘Het land van Mauve’ genoemd.
Kampen Fochteloo
Bij het dorp Fochteloo in Friesland liggen twee perceeltjes bos, Oranje en Ybenheer, met een bijzondere geschiedenis.
Kamp Oranje
Het kamp Fochteloo, ook bekend als NAD-kamp 121 en Kamp Jan van Brakel, was van 1942 tot mei 1945 een werkkamp van de Nederlandse Arbeidsdienst (NAD). Na de bevrijding werd de naam veranderd in Kamp Oranje. Dit kamp was tot augustus 1945 een interneringskamp (bijzondere rechtspleging) waar personen verdacht en veroordeeld van collaboratie gevangen zaten. Van september 1945 tot oktober 1945 fungeerde het kamp als kazerne voor Bataljon Friesland en daarna tot 1949 als kazerne voor de Territoriale Troepen.
In 1950 werden er repatrianten uit Indonesië ondergebracht. Van maart 1951 tot juli 1961 fungeerde het kamp als het Moluks woonoord Oranje. Tot 1956 werd voor alle groepen bewoners de warme maaltijd in een centrale keuken bereid door een Nederlandse kok met assistenten. Het afvalwater van de keuken had een hoog vetgehalte. De restanten van het afvoersysteem zijn nog zichtbaar. Als de warme maaltijd klaar was, werd met een metalen staaf op een hangend stuk spoorrail geslagen. Overal kwamen dan de bewoners vandaan om het eten op te halen.
Kamp Ybenheer
Het iets verderop gelegen kamp Ybenheer werd in 1940 gebouwd. De bedoeling was om werkelozen die arbeid in Duitsland weigerden of hun werk in Duitsland verlieten, in dit soort kampen zo hard aan te pakken dat ze toch maar voor werk in Duitsland kozen.
Vanaf het voorjaar van 1942 is het kamp gebruikt door Joodse mannen, die door Duitse maatregelen werkeloos waren geworden. Zij moesten zich melden in dit of een vergelijkbaar kamp. Hier moesten zij ontginningswerk verrichten op een hongerdieet. Begin oktober 1942 werden de mannen lopend met hun bagage naar kamp Westerbork opgejaagd. Vanuit Westerbork leidde hun weg onherroepelijk naar vernietigingskampen in Polen.