We woonden net een maand in ons nieuwe huisje, aan het prille begin van ons pensionada leventje. Een vriend van ons was overleden en we zouden naar zijn crematie gaan. Als ik in de spiegel kijk om me op te maken, merk ik tot mijn schrik dat ik zo goed als niets meer zie met mijn linkeroog. Omdat ik wat opzag tegen de crematie, dacht ik dat het de stress was.

De volgende dag zag ik nog steeds niet met het oog. De huisarts verwees me door naar de spoedpoli. Het bleek een oogtrombose te zijn. Heb ik weer! Een adertje achter mijn oog was gesprongen en er lekte bloed lekte wat ‘bobbeltjes’ in mijn oog veroorzaakte. Het enige wat ik zag was licht en donker en vlekjes, alsof ik door een ruit keek met stuifsneeuw.

Ik krijg nu om de 6 weken een oog injectie. Dat schijnt de druk op het oog te verminderen en ‘rommeltjes’ op te ruimen. Niet echt leuk, maar het lijkt enger dan het is. Ik dacht dat ik er na 10 injecties van af zou zijn, maar voor de zekerheid krijg ik toch nog twee injecties. Leuk is dat niet, maar waar ik nu vooral bang voor ben, is het ziekenhuis zelf. Het was middenin de corona periode, en een ziekenhuis is dan toch wel het hol van de leeuw …

Dus maar even mezelf bij de lurven pakken. Kom op, stel je niet zo aan! Er zijn tig andere mensen die voor veel ergere dingen naar het ziekenhuis moeten. Het is een fijn ziekenhuis, ze houden zich daar natuurlijk hartstikke goed aan de corona regels, de injectie is zo gepiept en daarna krijg je een ijsje!
Zo! Dat was even een fijne pep talk, ik kan er weer tegen! Laat die injectie maar komen!