Als ik kritiek heb op Israël, en dat heb ik de laatste tijd steeds vaker en steeds meer, krijg ik van een paar mensen steevast een zelfde geluid te horen: je bent een Hamas aanhanger, anti semiet, jodenhater, je bent niet goed geïnformeerd. Kennelijk weten zij precies hoe het zit en ik niet. In ieder geval is de dicussie dan ten einde, wat waarschijnlijk ook hun bedoeling is.

Welnu, ik ben niets van dat alles. Ik heb kritiek op de Israëlische regering, dat wel. Die heb ik overigens ook op Hamas. En op Poetin. En op Trump. En zo kan ik nog wel een paar enge lieden noemen. Wat ik wil, is vrede. En dat mensen geen honger hoeven te lijden. Een dak boven hun hoofd hebben. Respect voor elkaar.

Het mag gewoon niet zo zijn dat één persoon alle macht misbruikt om mensen te terroriseren, zoals Putin dat doet. Gewoon iemand van een balkon pleuren of in een strafkamp zetten zonder enige berechting. Of dat iemand een land plat bombardeert, 50.000 mensen vermoordt en ze van hun land en eigendommen berooft, zoals o.a. Netanyahu doet. Of mensen die worden opgesloten in ‘heropvoedingskampen’, omdat ze tot een bepaalde bevolkingsgroep, zoals de Oeigoeren, behoren.

Het gekke is, ik kan op alle situaties kritiek uiten zonder dat iemand me daarop aanspreekt. Maar Israël bekritiseren, dat kan dus kennelijk niet. Er komt gelukkig ook steeds meer kritiek op de Israëlische regering vanuit Joodse groepen, schrijvers en historici, zoals bijvoorbeeld Gisha (Israelische mensenrechtenorganisatie) Jewisch Voice for Peace, Amos Goldberg, historicus, en Meijer ten Zijthoff, schrijver. Zij krijgen het eveneens zwaar te verduren vanuit, laat ik het maar even houden op ‘bepaalde Joodse groepen’ . Ook zij worden om de oren geslagen met termen als Hamas lovers, enz.

Ik denk dat vrede en respect begint bij een gezonde discussie, met respect voor elkaar, of je nu Jood bent of Palestijn. Iemand wegzetten als anti semiet of Hamas aanhanger helpt daar niet echt bij.
De moraal van het verhaal: wees gewoon lief voor elkaar!