We woonden net een maand in ons nieuwe huisje, aan het prille begin van ons pensionada leventje. Een vriend van ons was overleden en we zouden naar zijn crematie gaan. Als ik in de spiegel kijk om me op te maken, merk ik tot mijn schrik dat ik zo goed als niets meer zie met mijn linkeroog. Omdat ik wat opzag tegen de crematie, dacht ik dat het de stress was.

De volgende dag zag ik nog steeds niet met het oog. De huisarts verwees me door naar de spoedpoli. Het bleek een oogtrombose te zijn. Heb ik weer! Een adertje achter mijn oog was gesprongen en er lekte bloed lekte wat ‘bobbeltjes’ in mijn oog veroorzaakte. Het enige wat ik zag was licht en donker en vlekjes, alsof ik door een ruit keek met stuifsneeuw.

Ik krijg nu om de 6 weken een oog injectie. Dat schijnt de druk op het oog te verminderen en ‘rommeltjes’ op te ruimen. Niet echt leuk, maar het lijkt enger dan het is. Ik dacht dat ik er na 10 injecties van af zou zijn, maar voor de zekerheid krijg ik toch nog twee injecties. Leuk is dat niet, maar waar ik nu vooral bang voor ben, is het ziekenhuis zelf. Het was middenin de corona periode, en een ziekenhuis is dan toch wel het hol van de leeuw …

Dus maar even mezelf bij de lurven pakken. Kom op, stel je niet zo aan! Er zijn tig andere mensen die voor veel ergere dingen naar het ziekenhuis moeten. Het is een fijn ziekenhuis, ze houden zich daar natuurlijk hartstikke goed aan de corona regels, de injectie is zo gepiept en daarna krijg je een ijsje!
Zo! Dat was even een fijne pep talk, ik kan er weer tegen! Laat die injectie maar komen!

Blijft raar om in een lockdown te zitten, hoe intelligent hij dan ook mag zijn. Nog nooit van de term ‘lockdown’ gehoord, en nu zitten we er al meer dan een week in. We zijn er gelukkig allebei redelijk rustig onder. We vervelen ons ook niet. Lezen, wandelen, tv kijken … Tussendoor eten en slapen.

Ik had me mijn pension wel wat avontuurlijker voorgesteld, maar aan de andere kant mogen we blij zijn dat we er zo bij zitten. Leuk huisje, mooie omgeving, centjes komen iedere maand binnen. Ik zou bijna zeggen: wat wil een mens nog meer? Maar dan ik toch nog wel het een en ander bedenken.

Soms ben ik ook bang. Je hoort veel nare berichten over mensen die op de ic belanden, in coma worden gebracht en dan een week of 3 daar moeten blijven. Daarna zijn ze nog lang niet beter. De longen zijn vaak blijven aangetast. Ik zit in een zogeheten risicogroep: boven de 65, copd, hartproblemen, enz. Iedere dag weer allerlei berichten, de een zegt dit en een ander weet het dan nog beter. Het is een bizarre en erg enge toestand.

Jack doet de boodschappen, ik blijf zoveel mogelijk thuis. Soms even wandelen in de bossen of rondom het huis. Dat is ons leven in een notendop.

Het corona virus heeft ook in Nederland toegeslagen. Het virus is sinds 15 februari in Nederland actief, voor het eerst geconstateerd in Brabant. Vandaag is de eerste dag van de zogeheten intelligente lockdown, we zitten in quarantaine.

Maatregelen tegen coronavirus zijn ongekend voor een land in vredestijd, aldus premier Rutte. Een groot deel van de bevolking zal besmet raken. ER zijn inmiddels 1413 mensen besmet met het corona virus.

Scholen, kinderdagverblijven en de horeca zijn dicht. Luchtvaart schrapt vluchten.

Aan de ene kant zijn we dolblij dat we in ons knusse huurhuisje in Oosterwolde zitten. Als we ons bedrijf nog zouden hebben, dan hadden we er een groot probleem bij. dat hadden we niet gered … Aan de andere kant is dit niet echt het idee wat ik voor ogen had als vrije pensionado.

Soms denk ik wel eens … stel dat mijn moeder even kwam kijken. Dat kan natuurlijk niet, ze is overleden in 1991, maar stel …

Er is zoveel in relatief korte tijd zoveel veranderd, het mens zou zich een hoedje schrikken. Er zijn bijvoorbeeld mobieltjes waar je alles mee kan, van fotograferen tot bellen. Toen had ik een pieper op zak zodat ze mij kon piepen als ze mij niet kon bereiken.

Maar niet alleen qua producten/spullen is er veel veranderd, ook de mentaliteit is drastisch veranderd. Mensen zijn agressiever. Een mentaliteit van eerst ikke en de rest kan stikken. Het is heel cool om met messen te zwaaien en te steken als het zo uitkomt.

De taal is veranderd van Nederlands naar een mengelmoes van Surinaams, Amerikaans, Marokkaans. In de flow zitten, iets nailen, nice!, chillen, thx, woke … hoe cool is dat?

Zwarte Piet mag niet meer, evenals moorkoppen en negerzoenen.

Ik denk dat ze mij zou aankijken met een blik van: je zit de boel aardig te belazeren meissie. Geloven doet ze dit vast niet!

Met ons reclameburo hebben we veel leuke opdrachten gehad. Een van de allerleukste was wel het fotograferen van het Jostiband Orkest tijdens een concert in de Ahoy. Het orkest bestaat uit ruim 100 mensen met een verstandelijke beperking. Ze hebben enorm veel plezier in het muziek maken. Het enthousiasme spat er van af!

De orkestleden gingen vaak breed glimlachend voor ons poseren en vergaten dan soms even te spelen. Zeer indrukwekkend en mooi om te zien is hoe iedereen betrokken wordt bij het muziek maken. Het orkest hoeft geen noten te lezen. Op de toetsen van de orgels en accordeons zijn kleuren aangebracht. De orkestleider steekt een bordje met bijvoorbeeld de kleur blauw omhoog. De corresponderende kleur op de toetsen wordt dan ingedrukt.

Een van de onbetwiste hoogtepunten was Frans Bauer die een paar nummers met het orkest zong. Er werd vrolijk meegedeind en mee gezongen. Wat een plezier, prachtig om te zien! Frans is enorm geliefd bij de orkestleden. Een zeer aimabele man, die oog heeft voor iedereen, van kantine personeel tot voor mij als fotograaf.