Blijft raar om in een lockdown te zitten, hoe intelligent hij dan ook mag zijn. Nog nooit van de term ‘lockdown’ gehoord, en nu zitten we er al meer dan een week in. We zijn er gelukkig allebei redelijk rustig onder. We vervelen ons ook niet. Lezen, wandelen, tv kijken … Tussendoor eten en slapen.

Ik had me mijn pension wel wat avontuurlijker voorgesteld, maar aan de andere kant mogen we blij zijn dat we er zo bij zitten. Leuk huisje, mooie omgeving, centjes komen iedere maand binnen. Ik zou bijna zeggen: wat wil een mens nog meer? Maar dan ik toch nog wel het een en ander bedenken.

Soms ben ik ook bang. Je hoort veel nare berichten over mensen die op de ic belanden, in coma worden gebracht en dan een week of 3 daar moeten blijven. Daarna zijn ze nog lang niet beter. De longen zijn vaak blijven aangetast. Ik zit in een zogeheten risicogroep: boven de 65, copd, hartproblemen, enz. Iedere dag weer allerlei berichten, de een zegt dit en een ander weet het dan nog beter. Het is een bizarre en erg enge toestand.

Jack doet de boodschappen, ik blijf zoveel mogelijk thuis. Soms even wandelen in de bossen of rondom het huis. Dat is ons leven in een notendop.